Doodgewoon

Vandaag is het de Internationale Dag van de Palliatieve Zorg. De sector lanceert in

het kader daarvan de campagne Doodgewoon. Praten over leven en dood. Een heel waardevol initiatief, vind ik, want we praten met z’n allen moeilijk over de dood en onze gevoelens daarbij.

Sinds kort is dit, naast mijn werk in mijn zelfstandige praktijk, ook mijn job: praten over leven en dood. Ik werk voor het mooie pioniersproject “Reakiro”: een inloophuis voor personen die omwille van ernstig psychisch lijden aan euthanasie denken. Mensen kunnen er terecht met hun doodswens én levenswens, want vaak zijn ze er allebei. Zoals mijn collega Annick het mooi zegt: “Met mijn ene oor beluister ik jouw doodsverlangen, met mijn andere oor sta ik open voor levenssprankels.”

“Met mijn ene oor beluister ik jouw doodsverlangen, met mijn andere oor sta ik open voor levenssprankels.”

Ik ontmoet er mensen die vaak een ellenlange lijdensweg afleggen van de ene diepe depressie naar de andere. Ze leven met ondraaglijke angsten of ontwrichtende psychoses. Ze probeerden alle medicatie, meerdere therapieën en werden vaak meermaals opgenomen. Als er tenminste al gepaste zorg voorhanden was, want dat is absoluut niet altijd het geval. Velen hebben één of meerdere zelfmoordpogingen achter de rug. Anderen willen niet op zo’n traumatiserende en mensonterende manier gaan.

Ook dat is palliatieve zorg: de zorg voor mensen met een zeer langdurige, psychische aandoening. We proberen er te zijn voor deze mensen. We worden niet bang van hun doodsverlangen, we accepteren het en beluisteren het. We zoeken ook mee naar dat wat nog levenskwaliteit kan geven, hoe overleven terug leven kan worden. Als het echt niet anders kan, blijven we nabij als deze persoon ervoor kiest om in het (lange, zware) euthanasietraject te stappen. Tot het einde.

Ook in de psychotherapiepraktijk ben je welkom om te praten over de dood en wat die voor jou betekent.

Misschien word je ouder en ga je stilaan je laatste levensfase in. Dit kan je bang of verdrietig maken. Of jij of iemand in je omgeving is ernstig ziek. Dan komt de dood opeens gevaarlijk dichtbij. Het zet je hele leven op zijn kop. Ook jonge, gezonde mensen kunnen wel eens denken aan de dood. Weten dat we sterven kan een zekere druk geven om zo intens mogelijk te leven.

Doodangst of net doodsverlangen, krop het niet op.

Praat erover met je naasten of met een therapeut. Ook de zelfmoordlijn doet echt prima werk.

Interessante tips over hoe je met elkaar kan praten over leven en dood, vind je op www.dagvandepalliatievezorg.be

Meer info over het inloophuis Reakiro: www.reakiro.be

Denk je aan zelfmoord en heb je nood aan een gesprek, dan kan je terecht bij de Zelfmoordlijn op het nummer 1813 of via www.zelfmoord1813.be